Η καταγραφή των γεγονότων ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου

– κυρίως γιατί δεν θυμάμαι τα γεγονότα-

οπότε αποφάσισα να κάνω κάτι διαφορετικό με αυτό το κλεμμένο τετράδιο.

Σκεφτόμουν πως αν κάποιος με ρωτήσει ποια είμαι, δεν θα έχω ιδέα τι να του πω, οπότε αυτό είναι μια προσπάθεια να με μάθω. Αυτό μόνο, χωρίς άλλες προσδοκίες.

Δεν ξέρω τι να ρωτήσω, οπότε γκουγκλάρω:

“Ερωτήσεις που πρέπει να κάνεις στον καλύτερο σου φίλο”

(εντάξει, δεν είμαι ακόμα εκεί με τον εαυτό μου, αλλα από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε)

Ποιά είναι η πιο καλόκαρδη πράξη που σου ‘χουν κάνει ποτέ;

Λοιπόν σίγουρα δεν είναι η πιο καλόκαρδη, αλλά ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό.

Σκέφτομαι τον Φώτη στην στοά της Αγίου Κωνσταντίνου. Ήταν θυρωρός στο κτήριο της Αυγής και άλλων γραφείων, όπου σέρβιρα.

Εγώ περνούσα μια περίοδο που φοβόμουν απίστευτα το σκοτάδι, λες και αν μείνω σε αυτό, θα μπει μέσα μου.

Φοβόμουν σε τέτοιο βαθμό που δεν χρησιμοποιούσα το ασανσέρ μη και κοπέι το ρεύμα και σβήσει το φως και όλα γίνουν μαύρα.

Αυτή εν μέρη είναι και η ιστορία για το πως σέρβιρα ελληνικό στον έβδομο όροφο. Σε δίσκο, με τα πόδια. Αλλά είναι για άλλη μέρα.

Ο Φώτης έμπαινε μαζί μου στο ασανσέρ κάθε μέρα, όσες φορές χρειαζόταν, επένδυε τον χρόνο του κάνοντας δρομολόγια πάνω κάτω στους ορόφους, για να βοηθήσει μια σερβιτόρα που φοβόταν το σκοτάδι.

Και τα κατάφερε.

Μετά από καιρό μια μέρα έλειψε.

Κοίταξα την άδεια του θέση, το ασανσέρ, τις σκάλες.

Θέση-σκάλες- ασανσέρ.

Θέση- σκάλες- ασανσέρ.

Θέση-ασανσέρ

Ασανσέρ.

Τον εκτιμώ πολύ γι’ αυτό