Οι άνθρωποι συνήθως νιώθουν τον μήνα των γενεθλίων τους, λίγο πιο δικό τους. Ίσως να σημαίνει κάτι αυτό, ίσως και όχι. Ίσως γι’ αυτό να υπάρχει η θεωρία με τα ζώδια.

Για ‘μένα δεν ήτα ποτέ έτσι. Μέχρι που ήρθες εσύ, και ο Αύγουστος έγινε δικός σου.

Ο Αύγουστος έχει το χρώμα των ματιών σου. Τα κύμματα της θάλασσας του, ακούγονται σαν το γέλιο σου κι όταν σ’ ακούω να μιλάς, λευκά γιασεμιά ανθίζουν για να στολίσουν τα μαλλιά μου.

Ο Αύγουστος είναι δικός σου, αλλά τον μοιράζεσαι με τον έρωτα που έφερες μαζί σου.

Τα βράδια του Αυγούστου, η σιωπή της πόλης μιμείται την ανάσα σου. Αλήθεια σου λέω, την έχω ακούσει ν’ αντηχεί στα πλακώστρωτα που σιγοβράζουν απ’ τον καύσωνα.

Όλες οι διαβάσεις των τυφλών, οδηγούν στην αγκαλιά σου και ο έρωτας ο φίλος σου μου κρατά τα μάτια κλειστά. Αυτό μπέρδευε πάντα ο κόσμος. Ο έρωτας βλέπει πεντακάθαρα, μονάχα ο ερωτευμένος είναι τυφλός.

Ίσως να με έκανες και να πιστεύω στα ζώδια. Ίσως να υπάρχει αλήθεια μαγεία σε αυτήν την αστερόσκονη, πάνω απ’ τα κεφάλια μας.

Γιατί αλλιώς πώς στο καλό σε βρήκα, ανάμεσα σε όλα τα εκκατομύρια, μόλις λίγο πιο πέρα από την διαχωριστική γραμμή του πεζοδρομίου;

Το κινητό φωτίζεται. Μου απαντάς σε κάτι άσχετο, αλλά και σε όλα τα σχετικά ταυτόχρονα.

Το μύνημα λέει

“Όλη η μαγεία του κόσμου”

17.7.2024